Veel berichten op social media hebben een negatief of zorgelijk karakter, maar lees ik iets waar ik toch wel stil van kan worden. Dat gebeurde afgelopen week, toen ik het bericht van Jacqueline van Dongen op LinkedIn tegenkwam. Ik zou het graag willen delen en daarom vroeg ik haar toestemming, welke ze me ook heeft gegeven.
In de supermarkt. Bij de kassa. De klant voor mij heeft een paar boodschappen. De caissière scant. "Zeven euro alstublieft". De man heeft muntgeld en begint te tellen. "Alleen pin meneer, Corona". Ontreddering. Ik zie hem denken. "Ik heb geen pasje mevrouw, ik heb weekgeld". Waaraan hij glunderend toevoegt dat hij zelf zijn boodschappen kan doen, helemaal zonder zijn begeleider. "Die gaat wel mee als ik kleren nodig heb hoor". De caissière snapt er niets van, ze ziet de rij groeien. "Gaat u nu pinnen of naar de andere kassa?" Ook de man begrijpt het niet meer.
Wat sneu is dit, deze twee werelden die elkaar niet kennen en hier samenkomen. Het is geen onwil, wel ongemak. Die paar extra boodschappen maken voor mij niet zo veel uit, ik pin wel voor hem. Kan hij zijn geld nog even houden. Het kost wel moeite om uit te leggen dat hij echt zijn geld kan houden deze keer en de boodschappen toch betaald zijn. Dat hij echt geen dief is en niet aangehouden wordt als hij naar buiten gaat. "Het is allemaal wel anders zeg. Ik kan maar beter een tijdje niet meer alleen naar de winkel gaan." Hij klinkt sip. Klein leed in de coronacrisis. Daar staan we dan met onze inclusieve samenleving..
Wat Jacqueline heeft gedaan, vind ik erg bijzonder en een heel mooi gebaar. De manier waarop ze deze situatie wist te begrijpen, vind ik helemaal knap. We kunnen hier met zijn allen misschien wat van leren. Diepe buiging voor Jacqueline en alle andere mensen die op een respectvolle manier mensen durven te helpen.